Zor

Bazen değer verdiğim insanların zor durumda olduklarını düşünürüm. Çoğu zaman bu bana acı verir, ama hemen sonrasında kendi bulunduğum durumu gözümün önüne getiririm. Aciz olduğum gerçeği karanlıktaki tek parlak noktaymışçasına gözümü kamaştırır, boğazımda bir yumru oluşturur. Kapalı gözlerimin kenarından bir serinlik yüzümden aşağı süzülür. Yüreğim yanar, ağırlaşır; görüntüler donuklaşır; kendimi feda edercesine, acizliğime meydan okurcasına bir adım atarım. Daha sonra bir adım daha, derken yürümeye ardındanda koşmaya başlarım. Ufukta gördüğüm ateştir ve orada kimse yoktur, yanacağımı bile bile ilerlerim. İlerledikçe ateşin beni yakmadığını hissederim daha da ileriye gittiğimde orada güzel bir yüz, gözleri bana dönük gülümsercesine bakarken, hemen yanımdaymış gibi hissetmeme rağmen çok uzakta olduğunu anlarım. O an gözümü sıkıca kapatırım, gözümü açtığımda ıslak gözlerle ışığa bakarken bulurum kendimi.